zondag 24 februari 2013

Sneeuw wit



Nou lekker dan! Zou het gaan sneeuwen, is er geen sneeuwvlok te zien.
Heb ik daar flink gewerkt aan een nieuwe blog. Helemaal klaar, sneeuwt het niet! Ik wist het: een blog vooruit schrijven is niet handig! Doe ik nóóit meer. Nu ja, hij is klaar, dus ik plaats ‘m. Je leeft je maar even flink in.

Wit… zo dacht ik dat de tuin er bij zou liggen. Wéér de oersaaie kale boel bedekt onder een nog saaiere laag witte sneeuw. Wéér de confrontatie aangaan met sneeuwvallende vlokken. Meer en meer bekruipt me de angst, het intense gevoel: de winter gaat nooit meer voorbij.

Wat er allemaal niet, of eigenlijk wel, bij me opkomt als ik naar deze witte wereld kijk…
Sneeuw, sneeuwwitje, kou, ijsberen, warme chocolademelk, de kerstboom met kerstballen, mutsen, dassen – hoe dikker hoe beter - handschoenen, thermoleggings, dubbele vesten, dikke winterjas. Eigenlijk gewoon alles wat met dikke warmte te maken heeft. Daarbij de strijd om mijn koude voeten steeds weer warm te krijgen. Wat niet echt lukt en zo ga ik één keer lekker zeuren in mijn blog: BAH, BAGGER, YAK aan winterse buien! Niet dat het oplucht, maar oké. Ik heb het geprobeerd.

Het is niet alleen kommer en kwel. Prachtig hoor een donsdekbed die mijn tuin bedekt. Alsof er pluisjes uit de lucht vallen en de aarde willen verstoppen. Waarvoor?
Voor de lente? Weg ermee… de lente komt ook wel zonder sneeuwpret. Sneeuwprut, dus eigenlijk.

Dan te bedenken dat er in sneeuw ook een wonder verborgen ligt: geen twee sneeuwvlokken zijn gelijk. Zoals ook geen twee mensen gelijk zijn. Wonderlijk ja! Bij grote sneeuwvlokken kan je het zelfs met het blote oog zien, zo vertelde ons meiske bij een vorige sneeuwwoede aanval. Je kon zien hoe een vlok er uit zag.

Als om mezelf op te peppen zeg ik tegen mezelf als ik naar buiten kijk: Sneeuw is mooi!
Of ik stel me een onaangeroerd tuinpad voor me. Als zet ik bijna een stap op een wolk. Een wit smetteloos tapijt maakt dat het voelt alsof ik een overtreding bega door daar overheen te lopen. 
Ik zet de eerste stappen, kijk achterom en zie: Er zit een hartje in het profiel dat ik achterlaat. Hoe lief!

Maar ik haat het gewoon, sneeuw!!! Ik loop me er enorm over op te winden. Mijn fiets blijft weer binnenschuurs. Ik ben als de dood om betrokken te worden in een glijpartij. Ik zit zo gespannen op de fiets, vanwege valangst en wat volgt? Ik val!
Terwijl zoonlief precies het tegenovergestelde is. Hij fietst er steeds als een haas vandoor. Slipgevaar trotserend is hij bij school als ik aan kom geglibberd. Hij gooit nog net geen sneeuwbal, hij weet de afspraak: geen sneeuwballen gevecht, omdat ik in de herfst al een bladerregen heb doorstaan. Vond ik veel aantrekkelijker. Ik ril bij de gedachte aan een enkel sneeuwvlokje in mijn nek. Brrrr…

Na buitenhuizige sneeuw worstelingen weet ik me graag veilig thuis. Heelhuids genietend stevige grond onder de voeten. De winter buiten latend, het knusse binnenleven, kaarsjes aan, handen geklemd om een beker koffie, koude voeten tegen Marcel aan gedrukt, heerlijk warm worden. Het mooiste van winter: THUIS ZIJN! Waar de paden begaanbaar blijven, ongeacht welk weertype.

Even koester ik warme gedachten aan mijn schoonmama. Ze kent mijn winterhaat en denkt bij vallende sneeuw altijd even in mijn richting: Och, wat zal Irene weer heerlijk genieten. NOT. Mijn telefoon zal snel bliepen, want een lief, bemoedigend smsje volgt. Ben bang dat dit jaar de laatste nog niet geweest is.
Zo op haar manier, helpt ze me de winter door en dacht ik vandaag even aan haar terug, want ze zou vast ook aan mij hebben gedacht. Dat is nog eens een warme gedachte!

Nu, weg met de sneeuwpracht. Weg met de winter. Weg met de kou.
Eén ding is weer meer dan duidelijk: Ik ben sneeuwwatje!