zondag 23 december 2012

Operatie-live

Het is tijd om te vertellen dat ik gek ben op operaties. Niet om ze te ondergaan, oh nee, “over my dead body”! Als het MOET dan MOET het, maar anders mag het in sneltreinvaart aan mijn deur voorbij gaan. Zo eng: narcose, weg van de wereld. Je zou er maar in blijven? Voor de ruggenprik ben ik minder bang.

 Ik vind het trouwens heel wat dat iemand in het lichaam van een ander gaat snijden. Wat een lef! Wat een durf! Wat een… arrogantie denk ik ook; dat moet je vast hebben om dat te durven doen. Gelukkig zijn er mensen die dat lef hebben en zo ook mij vier keer hebben geholpen in verband met het een en ander (o.a. verlost van twee kids, YEAH!). What’s next?

Een operatie dus! Vandaag!
We werden opgeschrokken door een heftige ongeval. Een ongelooflijke situatie deed zich voor. Vlak onder mijn neus. Daar lag maar zo iemand met zijn nek behoorlijk van zijn hoofd. Echt eng. Er was hevige schrik en ik voelde aan dat hier geen ontkomen aan was, hier gaat zo terplekke ingegrepen worden.

Ik had nog net genoeg tijd om een camera te pakken, want dit zie je toch niet elke dag: onder je eigen dak! Hoe luguber misschien ook, dit wordt opgenomen.

Het slachtoffer is 44 jaar oud, bijna kaal, heeft een klein postuur en een getinte huid. Haast was geboden. Snel werd de hoofdoperateur voorzien van mondkap, handschoenen en gereedschappen. Het echte werk kon beginnen. Licht uit, operatielamp aan. Daar gingen ze, opperste spanning, stilte vulde de ruimte. De anesthesist stelde het slachtoffer gerust en gaf tenslotte de narcose. De assistent bekeek de hele zaak grondig en haalde alras wat loshangend weefsel weg, bekeek de wond van alle kanten maakte schoon wat hij kon, om zo ruim baan te geven aan de hoofdoperateur.

Zo zag ik een paar mensen alles op alles zetten om te redden wat te redden viel. Het was bloedstollend en alles leek onder controle, tot ineens blijkbaar zijn hart het niet meer zag zitten en een oorverdovende lange toon klonk. Waarschijnlijk klonk ie niet zo hard, maar het voelde wel zo. Paniek in de tent: acuut boog de hoofdoperateur zich over het lichaam en begon met hartmassage, de assistent deed mond-op-mond beademing en zo kregen ze wonderwel de boel onder controle.
Een golf van opluchting ging door de ruimte.

Inwendig werd gered wat te redden was en sneller dan verwacht kon men gaan hechten. Vlak onder mijn neus zag ik de naald en het hechtdraad zich door de huid boorde. Vakkundig, met vaste hand ging de chirurg te werk.  Hechting na hechting, van voor tot achter werd het slachtoffer weer dichtgemaakt. Wonderlijk hoe mooi de wond werd gesloten.

Ik bedacht nog wat een weg dit slachtoffer te gaan heeft tot herstel van dit trauma. Wat geweldig als hij het overleeft. Zomaar ineens kan je hoofd er af rollen. Echt waar. Het idee… Gelukkig waren er bekwame mensen terplekke, anders was het toch einde verhaal. Zo erg!

Ahwel, de operatie is achter de rug. De chirurg wachtte een staande ovatie. Het slachtoffer kan bij komen van de operatie. Handschoenen, mondkap en gebruikte attributen worden weggegooid of  weer schoongemaakt. Het ergste leed lijkt geleden.

Nu wachten hoe meneer zich hersteld. Hij was altijd al een rustige vent, we verwachten niet veel praatjes. Zo kijkend naar hem, zie ik: de operatie heeft hem goed gedaan, zijn hoofd staat weer recht. Nu alleen nog even aansterken.

Ga zitten voor Operatie-Live:





Toen Beertje te voorschijn moest worden gehaald om te laten zien aan onze neef, bleek zijn hoofd nog maar aan één draadje te hangen, dat konden we toch niet zo laten???