Tjonge, jonge. Wat een week!
Ik moet eerlijk zeggen dat de gekte van de laatste weken
toch wel zorgt voor een schrijversblok. Ik bedoel maar.
Eerst mijn badkamer in puin, nu ikzelf. Ik loop niet met mijn ziel, maar met mij
helemaal onder de arm.
Ik heb afgelopen week een wandeldate afgezegd en daarmee
waarschijnlijk ook inspiratie voor een blog. Dit wandelmaatje zorgde eerder
voor schrijfvoer. Ik heb een ouderavond gemist, ben niet naar de kerk geweest.
De jeugdgroep ging op stap zonder mij, de jeugdleider. Een vergadering
afgeblazen. What’s next?
Hier in huis lopen ze allemaal tegen me te schreeuwen! Het ergste:
Ik ben nog ‘doof’ ook! Ik heb even geen
oor naar wat er klinkt omdat mijn gehoor het laat afweten. Zo zit ik in een
mini-crisis, want ik wil wel een blog!
Ikzelf vermoedde een oorontsteking, doch een blik van mijn huisarts
liet een ingetrokken trommelvlies zien. Is dat alles? Door zo’n klein vliesje loop
ik zó slechthorend rond. Laat nu ook mijn enige goede en daarom kostbare oor me
ook in de steek?
De insider weet dat ik aan één oor zeer slechthorend ben.
Niets meer aan te doen.
Oorzaak: de ziekte van Ménière. Prachtige naam voor een
rotziekte. Zit in het binnenoor en gaat
gepaard met duizelingen, ruis en gehoorverlies. Vertel mij wat!
De duizelingen zijn door mijn Utermöhlen prismabril en medicijnen behoorlijk
onder controle, doch mijn gehoor niet. Bij de laatste gehoortest (zo’n 2 of 3
jaar geleden) zei mijn KNO-arts: “Dat oor kunnen we als verloren beschouwen.” Tabeeee!
Wat rest? Een oorschelp; alleen nog voor de sier. Is het eigenlijk mijn
flapoor?
Jaha, ik heb één flapperiger oor dan het andere. Het is heus.
Is het je nooit opgevallen?
Da’s logisch, ik verstop ‘m meestal onder mijn krullenbos. Kijk maar
eens. Niet te opvallend graag, dan wordt ik verlegen. Gewoon van achter de
krant of zo, valt het mij niet op. Ja zo!
Nu je weet waarom één oor me heel dierbaar is, snap je vast
mijn frustratie dat juist die me in de steek laat. De hele week klinkt: “Wat
zeg je?” of “Huh?” Zelfs op facebook gaan ze schreeuwen. Grappenmakers! Al
schrijvend contact houden is sowieso wat ik graag doe, geen probleem met schrijven,
tot ik tegen Marcel zeg: “Chat maar, dan versta ik je beter!” Hij zit op één
meter van me af!
Al goed, na de drukke vakantieweek, waar ik me flink
doorheen heb geslagen, “flexibel als een loden deur” (quote ik mijn nicht) dacht
ik deze week gewoon weer alles op orde te krijgen. Mijn huis weer fris en
fruitig, te gaan voor Rust Reinheid en Regelmaat. Daar ging ik voor tot…. Ik
ziek werd van mijn oor! Ik wil niet ziek zijn. Daar doe ik niet aan.
Mijn lijf dacht er anders over. Donderdag het dieptepunt: Ik
had ons jongske naar school gebracht, de wandeldate afgezegd en dacht even nieuws
te gaan kijken. Niet eens puf om koffie te maken, plofte op de bank. Voor ik het
wist lag ik languit, oogjes gesloten en hoorden de muren me snurken. Ja joh, ik
moet hebben gesnurkt, want dat doe ik als ik verkouden ben…Ik ben niet de enige
snurker in huis, maar Marcel zegt dat hij zwaar ademt.
Hij snurkt dus. Heb ik toch één voordeel met één slecht oor:
als ik op de goede ga liggen is elk geluid uit! Zo zet ik elke avond Marcel uit!
Zo zie je, met één doof oor is te leven. Ik vind mijn weg
wel. Twee dove oren is echter niet fijn. Ik heb respect voor mensen die doof
zijn en toch wat van hun leven maken. Mij is het deze afgelopen week niet
gelukt, maar volgende week? Dan ga ik er voor als een bezige bij. Ik wil niet
weer zo snel als een slak op een teerton zijn. Nee, dat moet over zijn.
Weg met
deze Klaagmuur, ik ga komende week mijn zegeningen tellen!
