zondag 22 januari 2012
Daar zit ik dan, in pyjama op bed.
Wat een dag… was het afgelopen woensdag.
De nieuwe keuken was bezorgd. Ik stond versteld van wat er zomaar ineens de kamer in werd gesjouwd. Zou dat allemaal moeten passen op de plaats waar nu géén keuken is? Dat lukt nooit! Wat een bulk dozen! Shock! Weg dagelijks dansje op de dansvloer! Geen plaats meer voor! Een regendans, dat konden we doen, want het regende pijpenstelen; vandaar dan ook een berg modderpoten nadat de bezorgers weg waren. En bedankt!
De nieuwe keuken was bezorgd. Ik stond versteld van wat er zomaar ineens de kamer in werd gesjouwd. Zou dat allemaal moeten passen op de plaats waar nu géén keuken is? Dat lukt nooit! Wat een bulk dozen! Shock! Weg dagelijks dansje op de dansvloer! Geen plaats meer voor! Een regendans, dat konden we doen, want het regende pijpenstelen; vandaar dan ook een berg modderpoten nadat de bezorgers weg waren. En bedankt!
“Ogen
dicht, slikken en over je heen laten komen” zei ik tegen mezelf. This too shall
pass.
Terugkijkend gaf een week zonder keuken me amper zorgen: drie maaltijden (voor zes dagen) heb ik gekookt op het campinggasstelletje. Het was alsof we kampeerden, maar dan wel met eigen douche en wc. Wat een luxe!
Terugkijkend gaf een week zonder keuken me amper zorgen: drie maaltijden (voor zes dagen) heb ik gekookt op het campinggasstelletje. Het was alsof we kampeerden, maar dan wel met eigen douche en wc. Wat een luxe!
Alleen
voor water moest ik heen en weer lopen tussen beneden- en bovenverdieping. Wat
heb ik een trappen gelopen zeg. Dat is zelfs op de camping minder erg, want dan
loopt Marcel één keer per dag heen en weer om de jerrycan te vullen.
De loodgietgast en electrimuts werden verwelkomd en weer weggebonjourd. Marcel beunde erbij en zo werd de open ruimte klaargestoomd voor wat komen ging. Onderwijl had ik mijn eigen werkzaamheden en afspraken. Zo ging het allemaal prima tot de bezorgbikkels me toch een last bezorgden! Ik was het overzicht even kwijt. Daar stond onze keuken in dozen. Laat het maar snel morgen zijn, dan kan de keukenbouwer los. Weg met die zichtbedervende zooi.
Ik kon het niet laten om inspectie uit te voeren over de dozen en vond: koelkast, oven, vaatwasser, aanrecht- en tafelblad en een enorm grote doos, wat was dat? Een Gutmann… De afzuigkap! Zo groot?! Echt schrikken! Gaat dat wel passen? Op de tekeningen paste het, nu zou ik toch haast gaan twijfelen aan de bouwtekeningen, hoe gedetailleerd ze ook zijn.
Met al dat spul was plotsklaps de huiskamer geen ‘thuis’ meer en zo namen Marcel en ik de boel waar: wat een onoverzichtelijke puinhoop, keken elkaar aan en dachten duidelijk hetzelfde. We sloten de boel af en vluchtten naar boven. Laptops onder de arm en bedhangen!!! Weer eens wat anders dan bankhangen. Ik kan het je aanraden. Ik doe het eigenlijk nooit, maar het was heel lekker. Eens een keer een bed-hangdagje, of nee een bed-hangweekje plannen. Nou ja, mij kennende moet ik écht ziek zijn om dat te doen. Laat ik het dan maar niet wensen of plannen. Dat voelt als de duivel verzoeken. Mij niet gezien.
Zie je ons al bedhangen? Marcel probeert een ontwerp te maken op CorelDraw en ik ben weer te vinden op facebook en hyves. Bijblijven hè? Op een bepaald moment zat ik méér op Marcels scherm te kijken en hij op de mijne. Zo kruislings kijkend naar elkaars beeldscherm moet een raar gezicht zijn geweest en zo zei ik:
De loodgietgast en electrimuts werden verwelkomd en weer weggebonjourd. Marcel beunde erbij en zo werd de open ruimte klaargestoomd voor wat komen ging. Onderwijl had ik mijn eigen werkzaamheden en afspraken. Zo ging het allemaal prima tot de bezorgbikkels me toch een last bezorgden! Ik was het overzicht even kwijt. Daar stond onze keuken in dozen. Laat het maar snel morgen zijn, dan kan de keukenbouwer los. Weg met die zichtbedervende zooi.
Ik kon het niet laten om inspectie uit te voeren over de dozen en vond: koelkast, oven, vaatwasser, aanrecht- en tafelblad en een enorm grote doos, wat was dat? Een Gutmann… De afzuigkap! Zo groot?! Echt schrikken! Gaat dat wel passen? Op de tekeningen paste het, nu zou ik toch haast gaan twijfelen aan de bouwtekeningen, hoe gedetailleerd ze ook zijn.
Met al dat spul was plotsklaps de huiskamer geen ‘thuis’ meer en zo namen Marcel en ik de boel waar: wat een onoverzichtelijke puinhoop, keken elkaar aan en dachten duidelijk hetzelfde. We sloten de boel af en vluchtten naar boven. Laptops onder de arm en bedhangen!!! Weer eens wat anders dan bankhangen. Ik kan het je aanraden. Ik doe het eigenlijk nooit, maar het was heel lekker. Eens een keer een bed-hangdagje, of nee een bed-hangweekje plannen. Nou ja, mij kennende moet ik écht ziek zijn om dat te doen. Laat ik het dan maar niet wensen of plannen. Dat voelt als de duivel verzoeken. Mij niet gezien.
Zie je ons al bedhangen? Marcel probeert een ontwerp te maken op CorelDraw en ik ben weer te vinden op facebook en hyves. Bijblijven hè? Op een bepaald moment zat ik méér op Marcels scherm te kijken en hij op de mijne. Zo kruislings kijkend naar elkaars beeldscherm moet een raar gezicht zijn geweest en zo zei ik:
“Laptopje ruilen?”
En bood de mijne aan.
“Nee hoor,” we staarden alweer naar ons eigen beeldscherm.
De volgende dag werd meneer de Bouwer met open armen ontvangen. Doel: orde te scheppen in de chaos van dozen! Hoewel ik vooral boven bivakkeerde en bezig was, kwam ik af en toe beneden koekeloeren. En schrok me rot! Het was toch de bedoeling dat het beter zou worden? Niet een grotere beestenboel? En morgen nog een dag? Dan wordt het zeker een zwijnenstal! Laat ik hier een paar varkens los zouden zij zich enorm thuis voelen en heerlijk kunnen rollen door zaagsel en andere meuk.
En zo, borrelde er iets in me op… Ja, daar heb je het al, een enorme gilbehoefte kwam boven: Aaaaargh @`#~&%^”$%^&*()_@!`~
Nu, zondagochtend. Zit ik hier in mijn huiskamer en kijk, en kijk, en kijk… mijn ogen uit. Daar staat het dan! Mijn, nee onze nieuwe keuken. En werkelijk het is een plaatje. Alle leed heeft plaats gemaakt voor… ja voor wat? Gekwijl, genot, plezier en opgeruimdheid, want het is klaar! Het is mooi, ik kijk en zie: het is zeer goed!
“Nee hoor,” we staarden alweer naar ons eigen beeldscherm.
De volgende dag werd meneer de Bouwer met open armen ontvangen. Doel: orde te scheppen in de chaos van dozen! Hoewel ik vooral boven bivakkeerde en bezig was, kwam ik af en toe beneden koekeloeren. En schrok me rot! Het was toch de bedoeling dat het beter zou worden? Niet een grotere beestenboel? En morgen nog een dag? Dan wordt het zeker een zwijnenstal! Laat ik hier een paar varkens los zouden zij zich enorm thuis voelen en heerlijk kunnen rollen door zaagsel en andere meuk.
En zo, borrelde er iets in me op… Ja, daar heb je het al, een enorme gilbehoefte kwam boven: Aaaaargh @`#~&%^”$%^&*()_@!`~
Nu, zondagochtend. Zit ik hier in mijn huiskamer en kijk, en kijk, en kijk… mijn ogen uit. Daar staat het dan! Mijn, nee onze nieuwe keuken. En werkelijk het is een plaatje. Alle leed heeft plaats gemaakt voor… ja voor wat? Gekwijl, genot, plezier en opgeruimdheid, want het is klaar! Het is mooi, ik kijk en zie: het is zeer goed!
