zondag 6 november 2011

MRI



Toen was het zo ver.
   Ik moest voor een MRI scan naar het ziekenhuis op 21 oktober jl. De avond ervoor lees ik  nog eens de folder.

Eerst staat daar de vraag: of ik metalen voorwerpen in mijn lichaam heb. 
   Ik dacht het niet, toch? Ik mag toch hopen dat er bij de operatie van vorig jaar niets is blijven zitten? Dan is deze MRI nog niet eens zo gek, weten we dat ook gelijk. *

Er volgt een hele lijst met zaken die niet mee mogen of afgeraden worden:

Giropasjes - die kunnen door het magnetisch veld beschadigd raken. Okidoki, die blijven thuis. Geen denken aan dat ik straks niet kan pinnen?!
Sieraden - heb ik zelden om, behalve de trouwring, die altijd! Nu maar achtergelaten in het kleedhokje.
Piercings - heb ik maar gelijk even uit mijn navel, tong en neus gehaald.
Horloge - die heb ik weken geleden aan Celine gegeven en zij is ‘m nu kwijt.
Gehoorapparaten - hoe weten zij nou dat ik slechthorend ben? Niet dat het uitmaakt, ik heb helemaal géén gehoorapparaat.
Bril - helaas, die draag ik wel. Ik wilde over op lenzen, maar dat was geen succes.
Aansteker - wat een domme opmerking. Ik rook niet, maar ze denken toch niet werkelijk dat ik in die tunnel mijn eerste sigaret ga proberen? Ik ga mezelf niet vergassen zeg!
Sleutels - oké die leg ik bij mijn pasjes. Of nee, hoe kom ik anders in mijn auto?

Dan lees ik dit: Gebruik op de dag van het onderzoek geen oog-make-up of haarlak (hier zitten kleine metaaldeeltjes in) en draag comfortabele kleding zonder metalen knopen of ritsen. 
   Bestaat het dan, kleding zonder knopen of ritsen? Ik werp een blik in mijn kast.Jaaaaa! Ik heb kleding zonder knopen en ritsen: een legging, een shirt en daaroverheen een jurk en géén bh, vanwege de beugels.

Maar eh, zonder make-up de deur uit? Wie bedacht dat er ook metaaldelen in moeten? Moet ik op pad met van die slome oogjes; erger nog: geen haarlak! Eén van mijn lijfspreuken is: ALS JE HAAR MAAR GOED ZIT! Zonder kokosnootolie of andere duurdere goedjes én veel haarlak de deur uit? No way! Maar nu? 

Dan zet ik maar een zonnebril op, want ik wil toch echt niet zo bloot gezien worden.
Irene incognito, dat wordt het!

Terwijl ik de folder zo verder lees en loop te dollen met Marcel, valt mijn oog op de QR-code stickers waarmee Marcel eerder thuis kwam. Ze zijn voor op mijn auto, mijn agenda, mijn smartphone, mijn… bedenk een leuke plek, ik heb er de stickers voor.
   Marcel ziet me er naar kijken en zegt:
   “Je moet zo’n QR-code op je huid plakken.”
   “Die zien ze toch niet, want ik mag mijn kleren aanhouden.”
    “Maar zij hoeven ‘m ook niet te zien, als die MRI ‘m maar ziet…

We zien al voor ons dat het apparaat bij de plek komt waar ik die code heb opgeplakt en steeds stopt. Komt na zoveel pogingen om verder te gaan met scannen, die vriendelijke radioloog naar me toe en zegt dat er iets vreemds aan de hand is. Ik nietsvermoedend:
   “Wat dan? Is er iets ernstigs aan de hand?”
   “Nee,” zegt hij, “maar steeds als we op dat stuk van uw (yak, “uw” - zeg maar “je”) lichaam komen, verschijnt er een melding en gaan we direct naar www.irenevanvalen.nl."  
   “Oh ja? Leuke blogs hè? Zegt het voort!”, klink ik triomfantelijk!
   Op naar hogere kijkcijfers, is mijn idee.



(p.s. Over de uitslag wordt niet gecommuniceerd.
Alleen dit: bij het horen van de uitslag, blijkt er drommels écht een metaalsplinter in mijn lijf te zitten. Wat een leuk aandenken aan een operatie vorig jaar. Moet ik hier blij mee zijn? Moet die er niet uit?)