YES! Ik ben met stip de sportiefste hier. Naast mij is er één a(lles behalve)-sportief, vindt dat hij moet werken aan zijn conditie, maar de drempel is een onneembare vesting geworden. Ik huppel daar met gemak overheen. Lalalala…
Ach, mijn manneke. Hij opperde al dat hij zich onberispelijk(er) moet gaan gedragen (niet meer neuspeuteren; haar dat te lui is om op zijn hoofd te groeien maar elders wildgroei vertoont, netjes bij te houden), want hij is een makkelijke blog-prooi. Zie hier…
Hij wil sporten, samen met mij. Mag ik even lachen? Hij wil ALLES saampjes. Ik heb daar geen behoefte aan. Ja, wel aan dat saampjes, maar niet samen sporten. Ik schreef toch al dat ik de sportiefste ben met 5 jaar fitness op mijn naam. En dat terwijl ik mevrouw a-fitness was. Dat was iets voor mannen die spierballen willen. Die wil ik niet, lust ik niet. Yek!
Spierballen heeft Marcel trouwens écht wel! Hier in huis heerst dan ook een handjesdrukken-verbod, want ik had al nooit spierballen, vandaag de dag nog minder. Ik gun hem de eer.
Zie je Marcel? Dan zie je spieren, eigenlijk meer nog: botten. Hij heeft geen grammetje vet, dat heb ik dan weer. Blèh! Hoezo balans hier in huis.
Hij vreet zich klem aan alles wat maar lekker is. Ik zit erbij en kijk ernaar. Pitty me!
Pas nog heb ik één weekend lustig alles met hem mee geknabbeld (forbidden fruit voor mij). Gevolg: knokken om 2 kilo weg te werken. Marcel? Die snoept gewoon lustig verder. Grrr…
Trouwens, conditie heeft hij ook. Nou ja, ergens dan. Ik als mw. de crosstrainer en fietser, fiets hem er met gemak uit. Flinke ikke! Daar waar ik niet met hem ga handjesdrukken, begint hij zeker niet aan een fietssprintje met mij. No way! Gunt hij mij de eer. Maar…
Trappen beklimmen is weer zijn ding: vanwege het kantoor boven en werkplaats beneden heeft hij dagelijks het heen-en-weer. Een trap beklimmen, is piece of cake voor hem. Als ik mee ga vlaggen in Utrechtse kerktorens, staat hij stralend en schitterend boven en kom ik toch wel een beetje buiten adem boven. Klein beetje maar hoor.
Gemeen eigenlijk. Zo bedenk ik, want, wie staat er 3x per week, 3 kwartier op de crosstrainer? Door weer en wind, in warmte en kou, bij regen of zonneschijn. Wie is die diehard? Ik dus en daarom ben ik ben trots op mij!
Of Marcel trots op mij is?
Niet zo lang geleden, energieloos als ik was, wilde ik me niet laten kennen. Hup op de crosstrainer! Zuchtend en steunend zeg ik: “Ik ben nog maar drie minuten bezig, maar nu al kapot,” en benijd ondertussen mijn manneke, om zijn lichtgewicht. Hoewel ik hoop op zijn aanmoediging, respect en een flinke schouderklop, verwacht ik eerder een uitspraak als: “Tien kilometer op dat ding en je bent nog hier!?” Maar nu?!
Hij moedigt me aan. Juicht me toe. Zie hem wiebelen op zijn stoel, als staand aan de kant van de renbaan! Hij roept: “Je kan het, zet ‘m op, ga voor goud!” Wat nog ontbreekt? Een vuvuzela, of is het nou een vuzuvela, zuvuvela (onze kids gooien alle woorden in de war, nu ben ik het ook kwijt). Nog even en Marcel zoekt een aanmoedigende toeter geluid incl. applaus op in zijn pc-muziekprogramma…
Maar hé, terug naar Marcels sport-wens…
Veeg al mijn woorden van je scherm! Mijn kerel heeft een stalen conditie en een ijzeren uithoudingsvermogen. Dat kan ik weten. Waarom?
Hij houdt het al 20 jaar met mij uit. Dat is sport op zich!
Laat het zweten en zwoegen dan maar aan mij over.
Ach, mijn manneke. Hij opperde al dat hij zich onberispelijk(er) moet gaan gedragen (niet meer neuspeuteren; haar dat te lui is om op zijn hoofd te groeien maar elders wildgroei vertoont, netjes bij te houden), want hij is een makkelijke blog-prooi. Zie hier…
Hij wil sporten, samen met mij. Mag ik even lachen? Hij wil ALLES saampjes. Ik heb daar geen behoefte aan. Ja, wel aan dat saampjes, maar niet samen sporten. Ik schreef toch al dat ik de sportiefste ben met 5 jaar fitness op mijn naam. En dat terwijl ik mevrouw a-fitness was. Dat was iets voor mannen die spierballen willen. Die wil ik niet, lust ik niet. Yek!
Spierballen heeft Marcel trouwens écht wel! Hier in huis heerst dan ook een handjesdrukken-verbod, want ik had al nooit spierballen, vandaag de dag nog minder. Ik gun hem de eer.
Zie je Marcel? Dan zie je spieren, eigenlijk meer nog: botten. Hij heeft geen grammetje vet, dat heb ik dan weer. Blèh! Hoezo balans hier in huis.
Hij vreet zich klem aan alles wat maar lekker is. Ik zit erbij en kijk ernaar. Pitty me!
Pas nog heb ik één weekend lustig alles met hem mee geknabbeld (forbidden fruit voor mij). Gevolg: knokken om 2 kilo weg te werken. Marcel? Die snoept gewoon lustig verder. Grrr…
Trouwens, conditie heeft hij ook. Nou ja, ergens dan. Ik als mw. de crosstrainer en fietser, fiets hem er met gemak uit. Flinke ikke! Daar waar ik niet met hem ga handjesdrukken, begint hij zeker niet aan een fietssprintje met mij. No way! Gunt hij mij de eer. Maar…
Trappen beklimmen is weer zijn ding: vanwege het kantoor boven en werkplaats beneden heeft hij dagelijks het heen-en-weer. Een trap beklimmen, is piece of cake voor hem. Als ik mee ga vlaggen in Utrechtse kerktorens, staat hij stralend en schitterend boven en kom ik toch wel een beetje buiten adem boven. Klein beetje maar hoor.
Gemeen eigenlijk. Zo bedenk ik, want, wie staat er 3x per week, 3 kwartier op de crosstrainer? Door weer en wind, in warmte en kou, bij regen of zonneschijn. Wie is die diehard? Ik dus en daarom ben ik ben trots op mij!
Of Marcel trots op mij is?
Niet zo lang geleden, energieloos als ik was, wilde ik me niet laten kennen. Hup op de crosstrainer! Zuchtend en steunend zeg ik: “Ik ben nog maar drie minuten bezig, maar nu al kapot,” en benijd ondertussen mijn manneke, om zijn lichtgewicht. Hoewel ik hoop op zijn aanmoediging, respect en een flinke schouderklop, verwacht ik eerder een uitspraak als: “Tien kilometer op dat ding en je bent nog hier!?” Maar nu?!
Hij moedigt me aan. Juicht me toe. Zie hem wiebelen op zijn stoel, als staand aan de kant van de renbaan! Hij roept: “Je kan het, zet ‘m op, ga voor goud!” Wat nog ontbreekt? Een vuvuzela, of is het nou een vuzuvela, zuvuvela (onze kids gooien alle woorden in de war, nu ben ik het ook kwijt). Nog even en Marcel zoekt een aanmoedigende toeter geluid incl. applaus op in zijn pc-muziekprogramma…
Maar hé, terug naar Marcels sport-wens…
Veeg al mijn woorden van je scherm! Mijn kerel heeft een stalen conditie en een ijzeren uithoudingsvermogen. Dat kan ik weten. Waarom?
Hij houdt het al 20 jaar met mij uit. Dat is sport op zich!
Laat het zweten en zwoegen dan maar aan mij over.
