donderdag 30 juni 2011

Auw, kastdeurloze keuken...

Wat een tegenslag... en dat door, of moet ik zeggen, voor een kopje koffie.

Heerlijk! Een bakkie na het avondeten. Geen toetje kan daar tegenop. Sterker nog, onze twee kinderen kunnen bijna hooglopende ruzie krijgen over wie het voor me maakt. Makkelijk hoor, twee bediendes. Deden ze andere dingen ook maar zo graag: hun kamer op ruimen of tafeldekken. Je kan zelf wel andere klusjes bedenken.

Voorlopig geniet ik van hun vrijwillige bijdrage en enthousiasme; neem de ruzies er op de koop toe bij. Vanavond bood Celine aan om mijn bakkie te maken en huppelde naar de keuken.

We schrikken op, tijdens het natafelen, als er ineens gesnik uit de keuken klinkt.
Celine had haar hoofd gestoten tegen een keukenkastdeur. Echt zielig! Wilde ze mij verwennen, krijgt ze dit! Ik troost het meisje, want als iemand weet hoe het is om het hoofd te stoten, ben ik het wel. Het rent dus duidelijk in de familie en dan via de vrouwelijke lijn. Heb nu al medelijden met Celine’s dochter, mijn kleindochter.

Nooit vergeet ik die keer, in Port Grimaud. We hadden heerlijk een poos aan het water gezeten en liepen terug naar de auto. Al lopend kijk ik bij winkels naar binnen tot ik 'kebeng' mijn hoofd écht heel hard, écht enorm hard, écht super hard (ja, je moet even beseffen dat het écht hard ging) stoot tegen een stalen paal. Over hard gesproken. Ik vloek niet snel, zeker niet hardop, maar zelfs wat ik dacht is niet iets wat ik hier ga herhalen. Ik was zo gefrustreerd en boos. Mijn lieve schat wilde me troosten, zoals ik nu mijn meissie troostte. Maar ik wilde het gewoon niet. Hoe stom om je kop te stoten?! Ik voelde me echt een sufkop. Wat een blunder om zó je hoofd te stoten!

Ook stootte ik ‘m nog niet zo lang geleden tegen een betonnen overkapping. Bij de skatebaan, waar ons jongske even zijn hart op kon halen in skateboarden. Na een poosje kijken naar zijn en andermans kapriolen, gingen we weer lopen. Het was inmiddels donker. We lopen de bocht om en al kletsend loop ik zo met mijn hoofd tegen een betonnen overkapping. Weer zo iets hards! Wie heeft dit ook zo gemaakt? Er had een reflextor, of nee, een lamp op moeten hangen. Lastige is dat ik aan de kleine kant ben en het ook echt niet zag… Marcel wel, maar hij dacht dat ik het ook zag en was te laat om me tegen te houden. Wie zou ik hier het hardst willen slaan?

Zo heb ik mijn hoofd nog vaker gestoten. Hij wordt er hard van hoop ik dan.

Terug naar Celine. Met een koud doekje tegen haar hoofd, neemt ze haar plek aan tafel in. Marcel vraagt zich hardop af, wie er ook kastdeuren in de keuken heeft!? Wat is het nut van kastdeuren?
Gegrinnik…

Er volgt stilte, waarin het nasnikken van Celine verandert in gelach. We proberen ons een kastloze keuken voor te stellen, denk ik. Ik al genietend van mijn bakkie en in afwachting van Marcels verdere commentaar, want één ding is zeker, hij komt met meer om er een melige switch aan te geven. De lol is compleet, de tranen vergeten, als Marcel ineens ernstig zegt: “Keuken er uit of Celine’s kop eraf!”
Waarop ik hard roep: “Geen kop gaat hier rollen, de keuken gaat eruit!” Yes!
Komt daar éindelijk de nieuwe keuken in het vizier?
Uhm, wil ik wel een kastdeurloze keuken?

Daar moet ik mijn hoofd nog een keer voor stoten