Inspiratie is zoek.

Weer thuis na heerlijke dagen in Zuid-Limburg wil ik een blog schrijven. Alleen… Inspiratie ontbreekt. Zou het me lukken, uit het niets? Help me hopen!

Er zijn het afgelopen weekend heerlijke momenten geweest. Momenten die ik eigenlijk niet wil vergeten, maar zo snel voorbij zijn en als herinnering ergens weggestopt zitten in mijn koppie, waar ik zo 1-2-3 niet meer bij kom. Nu wenste ik dat één zo’n dingetje zich weer even aan me opdringt, me inspireert. Dat zou zó fijn zijn.

Zou mijn non-inspiratie kunnen komen omdat ik moe ben? Het ene moment wakker worden in een zonovergoten oord om het volgende moment thuis te zijn? Voor jou misschien niet herkenbaar als, maar voor mij, een omschakeling die wat van me vraagt.

De afgelopen dagen deden me trouwens wel heel erg denken aan Zuid-Frankrijk. ’s Ochtends wakker worden in de tent waar het zó heet is, dat je jezelf in een sauna waant. Werkelijk, ik vlucht dan de tent uit, de stoom komt me uit de oren. Als ik op dat moment in een zwembad zou duiken, zou het water sissen. Zulk mooi weer hebben we zelden gehad, tijdens welk weekendje weg ook, in eigen land. 

   Zó is nou Nederland: Kurkdroog, drijfnat of bloedheet. We kennen hier toch geen tussenweg? Het is uitersten, we klagen steen en been, want het is te heet, te nat, te droog, te koud, te wat dan ook! Maar hoorde je mij klagen de afgelopen dagen? Nah, je mag het Marcel of Benjamin vragen. Het enige wat over mijn lippen kwam:

   “Gelukkig is het niet zo koud!”

Ach ja, het afgelopen weekend.

   Ik was omringd door alleen mijn mannekes, mistte toch wel mijn meissie. Ik dacht veel aan haar, hopend dat ze het fijn en leuk zou hebben op haar plekje, een scoutingkamp. Hoewel ik via mijn mobiele een sms zou kunnen sturen, deed ik dat niet. Ik wil niet de mama zijn die haar op de nek zit en misschien zou mijn sms juist niet gewaardeerd worden. Ik mistte haar gewoon een beetje bij onze activiteiten. Toen ik zaterdag een sms van haar kreeg, schrok ik eerder van het tijdstip dan van het bericht zelf. Het was rond 24.00 uur?! Ik lag er duidelijk eerder in dan zij. Een volgend berichtje kwam een dag later en zo wist ik, die meid had het leuk. Mijn moederhart was gerust gesteld.

   Nog meer toen ik haar vandaag over het terrein van haar kamp voorbij zag rennen. Ze zwaaide me terloops toe met een big smile. Elkaar even zien was genoeg.

Eenmaal allemaal veilig thuis, was daar even een overheersend gevoel. Dit wilde ik vast houden, niet laten wegstoppen op een onvindbaar plekje in mijn koppie, daarom maar hier vastleggen.

   Die mensen die me het meest dierbaar zijn, waren hier bij elkaar, allemaal veilig! Dit maakte me even helemaal blij. Blij was ik al, want het weekend gaf zoveel moois: prachtig weer, zo’n mooie omgeving, zulke heerlijke wandelingen, lekkere maaltijden, veel momenten van rust en ruimte, zoveel leuks en goeds. Ik voelde me al zo rijk aan geluk.

   Mijn grootste geluksgevoel van dit weekend was echter een uurtje of wat geleden: gewoon thuis! Het ene kind aan het spelen met playmobil, het andere kind uitgeteld op de bank, mijn man die met de laatste bagage vanuit de auto de huiskamer in liep en ik? 

Ik keek om me heen… en wist: dit is geluk!

   Samen thuis zijn… Veilig en wel.

   Wat een geluk, dit gezinnetje!

   Mijn allergrootste inspiratie zijn en blijven zij!